«برای لیلا» از تنهایی بشر می‌گوید/ ترس از خالی ماندن سالن تئاتر

حامد شیخی نویسنده و کارگردان نمایش «برای لیلا» که این شب‌ها در پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه است درباره این اثر نمایشی به خبرنگار مهر گفت: نمایش «برای لیلا» تا ۲۸ اسفند ماه در سالن صنوبر پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه خواهد بود و خوشبختانه با وجود شرایط کرونا و نزدیک شدن به تعطیلات نوروز استقبال مخاطبان از نمایش رضایت بخش بوده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در بازگشایی مجدد سالن‌های تئاتری در دی ماه شاهد استقبال بیشتر مخاطبان نسبت به بازگشایی های قبلی ابتدای سال بودیم و خوشبختانه مردم اعتماد بیشتری پیدا کردند و تصمیم گرفتند به سالن‌های تئاتر بیایند.

وی درباره ویژگی‌ها این اثر نمایشی بیان کرد: این نمایش برگرفته از یک داستان واقعی است که مادربزرگم و قدیمی‌ها برایمان تعریف می‌کردند بر این اساس که زنی یک شب شوهر معتادش را از خانه بیرون می‌کند و مرد براثر سرما در خیابان یخ می‌زند و می‌میرد. زمانی که نمایشنامه «نمی‌دونم فردا چی میشه» تنسی ویلیامز را می‌خواندم یاد این داستان افتادم و تصمیم گرفتم که شخصیت نمایشنامه را همان فرد معتاد ببینم. در ادامه از نمایشنامه «یک بوته گل برای لیلا» نوشته محمد چرمشیر نیز برای آوردن نمایش به فضای سنتی کمک گرفتم. همچنین بخش ابتدایی نمایش را که زن بر اساس فضای ذهنی‌اش می‌خواهد شوهرش را ترسیم کند از مونولوگ خانم شازده در نمایشنامه «افرا» بهرام بیضایی که درباره چلمن میرزا حرف می‌زند، الهام گرفته‌ام. در واقع نمایش «برای لیلا» یک داستان مستقل دارد که برای طراحی و فضاسازی‌اش از سه نمایشنامه شناخته شده وام گرفته‌ام.

شیخی با اشاره به اینکه داستان نمایش به صورت رئالیستی روایت می‌شود درباره مضمون اصلی نمایش توضیح داد: نمایش بیش از هر چیز درباره تنهایی آدم‌هاست که نتیجه صفات و خصوصیات مختلف مثل تجمل‌گرایی و یا برخوردی که با یک فرد معتاد می‌شود و تحقیر آن شخص و … است.

وی که یکی از پرکارترین کارگردانان جوانی است که در دوران کرونا نمایش‌هایی را به صحنه برده در این باره توضیح داد: من تا قبل از بحران کرونا به عنوان بازیگر و فعال در کارهای دیگر هنری کار می‌کردم و کارگردانی تئاتر را تجربه نکرده بودم اما شرایطی که کرونا برای تئاتر به وجود آورد و روی آوردن برخی از هنرمندان به تئاتر آنلاین که آن را اصلاً تئاتر نمی‌دانم، من را ترساند و یکی از دلایلی که به سمت کارگردانی و اجرای تئاتر گرایش پیدا کردم این بود که از خالی ماندن سالن‌های تئاتر و ورشکست شدن تماشاخانه‌ها ترسیدم.

کارگردان نمایش «گرسنه‌ها» در پایان صحبت‌هایش متذکر شد: در همین راستا ما گروهی به نام «تندیس» در همین شرایط کرونا راه اندازی کردیم که از همان ابتدای بازگشایی سالن‌ها تا ۲۸ اسفند ماه ۶ اثر نمایشی را آماده اجرا کردیم. در واقع تلاش کردیم به سهم خودمان نگذاریم سالن‌ها خالی بماند و به محض باز شدن فعالیت‌های تئاتری نمایشی را برای اجرا آماده داشته باشیم.

نمایش «برای لیلا» با بازی حامد شیخی و سمیرا کریمی تا ۲۸ اسفند ماه ساعت ۱۷ در سالن صنوبر پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه خواهد بود.

در خلاصه داستان این نمایش آمده است: هر روز که از خواب بیدار می‌شدم به این نیت بودم که زور خودمو بزنم تا این زندگی یه زندگی بشه. اما زور من همیشه از زور این زندگی کمتر بوده...

کد خبر 5169543 آروین موذن زاده

منبع: مهر

کلیدواژه: تماشاخانه شهرزاد تئاتر ایران کارگردان تئاتر شیوع کرونا تئاتر ایران فیلم سینمایی شبکه پنج سیما برنامه تلویزیونی درگذشت چهره ها هوشنگ میرزایی موسیقی ایرانی فیلم کوتاه موسیقی کلاسیک شبکه دو سیما سریال ایرانی سینمای مستند رادیو نمایش قادر آشنا برای لیلا سالن ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۳۲۹۸۱۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

جزئیاتی جالب درباره دنیای پرزرق و برق و باشکوه بازیگری بهرام افشاری

آفتاب‌‌نیوز :

نمایش «چه کسی جوجه تیغی را کشت» به نویسندگی و کارگردانی بهرام افشاری و بازی افشاری و تینو صالحی تا ۲۱ اردیبهشت ماه در پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه است. این اثر نمایشی که در دور جدید اجرا‌های خود با استقبال مخاطبان روبه‌رو شده قرار است به زودی در شهر اصفهان نیز اجرا داشته باشد. محدثه واعظی پور منتقد و فعال رسانه‌ای یادداشتی درباره این اثر نمایشی نوشته و به ویژگی‌های نمایش افشاری که این روز‌ها تبدیل به ستاره پولساز سینما نیز شده، پرداخته است.

در این یادداشت آمده است:

«عشق به بازیگری و دنیای سینما، دستمایه ساخت فیلم‌های مختلف و طرح روایت‌های متنوع بوده است، این عشق سودایی که بسیاری را درگیر و مهمتر از آن سرخورده کرده، موضوع اصلی نمایش «جوجه تیغی» به کارگردانی بهرام افشاری بازیگر تئاتر و سینما بود، نمایشی که بر اساس مونولوگ پیش می‌رفت و افشاری، راوی آن، زندگی شخصی و تجربه‌های خود را با قصه و خیال در هم آمیخته و داستان جوانی شهرستانی را روایت می‌کرد که عشق به بازیگری او را به تهران و پشت صحنه سینما آورده است. اواخر دهه ۹۰، وقتی «جوجه تیغی» روی صحنه رفت، افشاری بازیگر شناخته شده تئاتر بود، اما مثل امروز در سینما محبوب، مشهور و پولساز نبود. آن‌هایی که نمایش‌های «دیابولیک: رومئو و ژولیت» (آتیلا پسیانی) یا «پاییز» (نادر برهانی مرند) و «دن کاملیو» (کوروش نریمانی) را دیده‌اند، او را به خاطر می‌آورند. بازیگر هم‌نسل نوید محمدزاده و هوتن شکیبا که حضورشان در تئاتر، مژده تولد نسلی تازه را می‌داد. بازیگرانی مستعد که تئاتر، خانه اصلی‌شان بود، اما بالاخره کشف شدند و مقابل دوربین رفتند.

افشاری، به خاطر ویژگی‌های ظاهری‌اش اغلب در نقش‌های کمدی و فضا‌های طنزآمیز روی صحنه می‌رفت، صدای خوب، قدرتش در بداهه‌گویی و انعطاف بدنی‌اش کمک می‌کرد تا برای خنداندن تماشاگر، دست به هر ترفندی بزند و بازیگر شیرینِ روی صحنه باشد. اگر چه نقش جدی‌اش در «دیابولیک: رومئو و ژولیت» نشان داد می‌تواند سیمای جوان بذله‌گو و طناز را تغییر دهد.

موفقیت «جوجه تیغی» بیش از قصه ساده‌اش، به روایت صمیمی و سرراست افشاری مربوط می‌شد. او که بر متن تسلط کامل داشت، با دستی باز، شوخی می‌کرد، از تماشاگر خنده می‌گرفت و در لحظاتی، احساسات او را درگیر می‌کرد. در فاصله اجرای «جوجه تیغی» تا «چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» افشاری، در سینمای ایران چند فیلم کمدی پر سر و صدا و پرفروش بازی کرده است. او در «فسیل» (کریم امینی)، تنها یک کمدین پولساز نیست، بلکه سعی کرده به شخصیت اسی، جوان آس و پاس و ساده‌دل پایین شهری، شیرینی و ملاحت بدهد. از میان انبوه بازیگران کمدی چند سال اخیر، افشاری در «فسیل» طراوتی دارد که اگر خودش مدام آن را در سینمای تجاری خرج نکند، برای تماشاگر دوست داشتنی و تازه است.

طبیعی است که سینمای کمدی، انبوهی نقش مشابه اسی به او پیشنهاد کند، اما مقاومت در برابر دستمزد‌های وسوسه‌کننده عمر بازیگری افشاری را تضمین می‌کند. نکته‌ای که به نظر می‌رسد، یکی از دغدغه‌های شکل‌گیری «چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» است. در این نمایش، افشاری، مانند «جوجه تیغی» خودش را نقد کرده و در معرض داوری قرار می‌دهد. این رویکرد جسورانه، هوش بازیگری را نشان می‌دهد که فردای حرفه‌اش را در وضعیت سرخوشانه امروز، نمی‌بیند. او در این نمایش، نقش بازیگری را بازی می‌کند که دوره طلایی حرفه‌اش را پشت سرگذاشته و در مسیری که طی کرده، گرفتاری‌های فراوانی داشته است. برای آنکه روایت ملال‌آور نشود، افشاری، بخشی از بار قصه را روی دوش همبازی‌اش تینو صالحی قرار داده است.

تعامل و بده بستان‌های آن‌ها خوب از کار درآمده و ایده ارجاع به گذشته و نمایش «جوجه تیغی» تمهید مناسبی برای رفت و برگشت‌های قصه و انرژی گرفتن از آن نمایش است. «چه کسی …» متلک‌های سیاسی و تکه‌پراکنی‌های اجتماعی بیشتری نسبت به «جوجه تیغی» دارد، اما همه جذابیت نمایش به خاطر ترسیم این بازجویی و نقد بازی قدرت نیست. «چه کسی...» باز هم درباره بازیگری است، درباره سودایی که بر خلاف تصویر پرزرق و برق و باشکوهش، می‌تواند ویران کننده باشد و برای بهرامِ نمایش «چه کسی...» این گونه بوده است. افشاری با پیش کشیدن پای شبکه‌های اجتماعی، نقض حریم خصوصی و مسائلی از این دست، جامعه را نقد و با بازیگرانی که سرنوشتشان، از این طریق، تغییر کرده همدلی می‌کند.

برای افشاری به شهادتِ «چه کسی …»، دنیای بازیگری هنوز فریبنده و جذاب است. رویا‌های او همچنان روی صحنه جان می‌گیرند و مهرش به مردم (مخاطبانش) را آنجا حس می‌کند. او در این نمایش، بیش از آنکه بخواهد نماد هنرمند یا بازیگر ممنوع‌الکار باشد (که هست)، شبیه خودش است، خودش را در مواجهه با مأموران نظارت کننده قرار داده و به جلسه بازجویی خودخواسته‌ای تن داده تا به تماشاگر یادآوری کند، ترس‌ها و تردید‌های یک ستاره، غیرقابل باور نیست.

«چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» درباره زوال دوران ستاره‌هاست، درباره ترس از مواجه شدن با جهانی که بازیگر، دیگر در آن شناخته شده و محبوب نیست. تصویری از مواجهه عقل و عشق و جهان پر اضطراب هنرمند، پس از افول جایگاهش. همان طور که «جوجه تیغی» می‌تواند بار‌ها دیده شود و روایتی درباره امروز باشد، «چه کسی …» هم این ویژگی را دارد، چرا که قصه شهرت و پایان آن رنگ تکرار و کهنگی نمی‌گیرد.

منبع: خبرگزاری مهر